Ik huil niet vaak bij boeken. Ik huil niet vaak om films, ik huil überhaupt niet vaak om dingen in het leven. Als ik boos ben, gooi ik met deuren en krijg ik enorm de neiging om iets met veel geweld dingen kapot te gooien of heel hard te gaan rennen. Als ik blij ben dan stuiter ik op en neer en ben ik aan het zingen of rare gezichten aan het trekken en mag iedereen het weten. Als ik chagrijnig ben, ben ik stil. Huilen doe ik als ik heel erg verdrietig ben. Dit gebeurt niet vaak, gelukkig.
Daarom is het raar als ik huil om een boek van zo'n 313 bladzijdes. En niet eens zomaar een traantje weggepinkt, nee. ik heb een emmer traantjes weggepinkt vanaf bladzijde 200, minstens. Hoe kan een boek je zó raken, hoe kan een boek -nota bene wat inkt en papier- een wereld scheppen in je hoofd die daar eerder nog niet zat? Ik vind dit heel bijzonder. Het verdient een speciaal plaatsje op mijn blog (ook wel blogbericht genoemd; welkom) want dat is toch het minste wat ie verdient.