Where fairies existed and monsters were real | kleine ik

Missen jullie soms ook die poepige kindertijd? Die tijd waar je alleen maar verschrikkelijk schattig was, je je 24/7 bezig hield met de perikelen der Playmobil en Lego, waarin het allerbelangrijkste was dat je de rode Power Ranger mocht spelen tijdens de pauze en je je aan liet kleden door je moeder; uiterlijk kon in een wereld vol speeltapijten, vriendjes, vriendinnetjes, zandbakken, knuffelbeesten, zwembaden en sprinkhanen gewoon écht niet belangrijk zijn. Ach, wat was het mooi.

De jeugd... Die vliegt voorbij (sentimenteel gesnik). Ik ben ondertussen 18 jaar en houd me met hele andere dingen bezig. Met pijn in mijn hart moet ik toegeven dat ik ondertussen al zo'n 6 jaar niet meer met Playmobil heb gespeeld en dat ik al tijden lang niet heb verlangd naar het Power-Rangerschap (ik wil wèl nog steeds naar Hogwarts en Harry Potter zal ik altijd boven alle andere boeken blijven verkiezen. Promise). 

 Dat oud-en-volwassenzijn bevalt me verder trouwens uitstekend, omdat niemand me vraagt of ik me daar nou eens eindelijk naar wil te gedragen. In mijn koppie heb ik nog zoveel fantasie als mijn 3-jarige, schreeuwende, gillende, Playmobil-en-knuffelverslaafde ik en ik kan je vertellen; dat maakt de wereld heel wat mooier.

 Ik heb zo het vermoeden, als ik allemaal oude foto's terugkijk, dat ik behoorlijk tegen mijn broer opkeek. Ik vond hem echt stoer enzo, ik kleedde me zelfs een beetje als een jongen. Waar mijn moeder me in jurkjes en laklaarsjes wilde hijsen, begon ik kéihard te huilen uit protest. Het enige wat ik wilde was een shirt, broek en sandaaltjes om lekker mee door het zand te rollen. 

En ik hield van zwemmen. Hoewel... ik moet toegeven dat ik als klein meisje altijd heel bang was dat er visjes en beestjes in mijn tenen zouden bijten als ik de grond aanraakte. En ehhh.... die angst is nooit helemaal verdwenen... Ik heb laatst nog gedroomd dat er allerlei waterslangen mijn voeten aanvielen toen ik in de Middelandse Zee zwom.

 Dit was mijn favoriete muts, want als je aan het touwtje trok dan kon je 'm ook als sjaal dragen. PS: kijk hoe modieus ik ben, een ronde bril en dierenprint. Woooow shit, microfashion. 

Dit is zo'n typisch moment waarop ik mijn broers skills probeerde na te doen en hier compleet in faalde. Zie volgende foto. We waren een enorm fan van Lego, vooral mijn broer (nog steeds eigenlijk). Ik was meer een Playmobil-meisje, met allerlei gekke verhaallijntjes.

 Zucht. Het paard met de antenne was mijn bouwwerk waar ik oh-zo-trots op was. Het epische ruimteschip dat nog symmetrisch was ook, komt bij mijn broer vandaan. Eh ja, knap, Pauline... 

 Over zucht naar het verleden gesproken: ik zou er best wat voor over hebben om mijn rooie haartjes van vroeger terug te mogen. Rood haar is zó mooi! Maar ik haat het om te verven want ik word echt helemaal kriebelig van uitgroei, dat kan ik echt niet aan (één keer gedaan. Ik was verliefd op mijn gingerhaar. Toen kwam de uitgroei. Grmbl.). 

Gelukkig brengt het ouder-zijn ook ontelbaar veel mooie dingen met zich mee. Ik mag gaan studeren, eindelijk 4 jaar lang doen wat ik geweldig vind (als de Design Academy me wil toelaten, tenminste PLEASE LAAT ME TOE AAARGH), op kamers, mijn eigen plekkie creëren, de wereld rondreizen, nieuwe mensen ontmoeten, ouder worden, dingen maken, dingen leren, trouwen, kinderen krijgen, nog meer reizen, etc. Och, wat wordt het mooi!

 En tot die tijd gebruik ik mijn oude kledingstijl als inspiratie voor mijn dagelijkse kledij. Want kom op, een gestreepte maillot, roze-rode hondenschoentjes en een tuinbroekpakje met daaronder een okergele trui: de combinatie alleen al! Wie wil dat nou niet?! High fashion. Dat is het. ;)